Þankar miðaldra einyrkja

Um handritalækningar

Handritalæknar eru ekki alltaf öfundsverðir, frekar en aðrir læknar, læknarnir fá þó meira kaup. Stundum hlýtur þó líðanin að vera svipuð, að standa frammi fyrir einhverjum dæmalausum hroða, sem virðist ólæknandi, en byrja svo að gramsa í þessu og sjá, fyrr en varir er kominn boðlegur texti/bara fallegasta nef.

Var að velta því fyrir mér hvað allir eru alltaf að keppast við að gera eitthvað sem þeiri eru ekki góðir í. Það heitir víst áskorun. Manneskja sem t.d. er orðin ótrúlega flink að lækna handrit söðlar allt í einu um og fer í tölvunarfræði eða eðlisfræði (nei, yfirleitt eitthvað sem allir halda að maður geti orðið obboðslega ríkur af). Hún fær auðvitað krabbamein og/eða hjartakveisu af öllu álaginu en það borgar sig alveg því hún fékk svo mikið út úr áskoruninni.

Skylt þessu er þegar málhalt fólk þyrpist í leiklist og fjölmiðla - það er svo mikil áskorun og því líður víst svo vel af þessu - öfugt við okkur þolendurna.

sagði Helga kl. 21:35