Þankar miðaldra einyrkja

Guði sé lof fyrir jólin!

Þarf kannski varla að þakka honum; tilstandið á að heita af hans völdum og þessa undarlega getna sonar hans. Oft hafa jólin verið mér kærkomin en sjaldan sem nú. Og eftirminnileg verða þau sem t.d. fyrstu jólin í nýja risinu og fyrstu jólin í kreppunni (hvað skyldu mörg jól eiga eftir að kallast kreppujól?).

Ég verð að biðjast afsökunar á því að hafa ekki sent nein jólakort, hvað þá að ég hafi búið til kort eins og undanfarin ár. Reyndar var svolítið föndrað. Ég átti nefnilega þó nokkrar næðis- og yndisstundir í desember við borðstofuborðið við að klippa út úr kartoni alveg dáindis falleg hvít tré sem eru ósköp jólaleg í einfaldleika sínum. Þau sjást ágætlega ef smellt er á efstu myndina í síðasta pistli. Það var frábært að geta snúið baki við öllu rykinu og hroðanum sem fylgdi síðasta frágangssprettinum, sett á jólalag, gripið skærin og horft svo út um hornglugga borðstofunnar á ljósin í næstu húsum eða jafnvel snjókorn falla. Trén urðu þó nokkuð mörg áður en yfir lauk og nýttust vel til smájólagjafa handa góðu fólki. (Ég er enn dofin á þumalfingri hægri handar eftir allt klippið!)

Svo er bara að óska öllum sem þetta lesa gleðilegs árs og þakka þeim fyrir að hafa þraukað með manni út það gamla.

sagði Helga kl. 14:55