Af hekli
Ágæt vinkona mín sem ég hitti allt of sjaldan kom í heimsókn um daginn og eftir að hafa snætt grænmetisrétt og fleira góðmeti leiddi ég hana til efri stofu og þar fór fram hannyrðasýning og -umræða. Hún greip heklunál og fór að fikta og þá fórum við að tala um það hvað hekl er ótrúlega sniðug uppfinning. Prjón er auðvitað frábært en hafið þið hugsað út í einfaldleikann og snilldina í heklinu? Ein nál með haki og bara ein lykkja undir hverju sinni. Ekkert lykkjufall, enginn troðningur, bara snúningur inn og út um eina lykkju og þá er það komið!
Í kringum 1970 var hekl mikið í tísku, að minnsta kosti í Burda og í Hrútafirði. Þá heklaði ég heil reiðinnar býsn, eins og ég hef reyndar getið um áður. Svo rammt kvað að þessu að systur mínar voru farnar að kalla mig Heklu, sem var ótækt nafn í þá daga. Ég hef nær eingöngu haldið mig við heklaðar flíkur, ekki verið mikið í dúkunum, en þó man ég eftir að hafa heklað eldavélahelludúllur í handavinnu í barnaskóla. Önnur ágæt vinkona mín sem var að koma sér upp sumarbústað ætlar einmitt að koma sér upp slíkum dúllum - okkur finnst það með því ó-2007-legra sem hægt er að finna.
Ég er með ýmis verkefni í gangi með heklunálinni núna en ætla samt ekkert að ræða þau neitt nánar. Reyndi að gúgla upp myndir af hekluðum eldavélardúllum ef fólk skyldi ekki muna hvernig þær fúngera en fann engar. Hins vegar fann ég ýmis hekluð furðuverk, t.d. þetta:
http://declubz.com/blog/wp-content/uploads/2008/06/crochet-pattern-ice-cream.jpg
Þess vegna er ég ári á eftir
Ég hef rekið mig á það að fólk sem ég hitti og kemst svo langt með mig að komast að því að ég varð stúdent 1976 þó að ég sé fædd 1955 ályktar gjarnan sem svo að ég hafi annaðhvort fallið á landsprófi (sem henti margt heiðursfólk á þeim árum) eða um bekk. Seinni skýringin hefði reyndar verið nærtæk; hvernig ég slapp við fall um bekk með mínar stærðfræðieinkunnir er eiginlega ráðgáta, kannski stærðfræðiafrek í sjálfu sér.
Nei- ástæðan er önnur. Ég var nefnilega einn vetur heima áður en ég fermdist. Foreldrar mínir höfðu frétt á skotspónum að nú vildi skólastjórinn í Reykjaskóla ekki taka ófermda krakka í skólann. Það er til marks um ægivald þessa skólastjóra yfir börnum jafnt sem fullorðnum í héraðinu að þau komu sér ekki að því að hringja einfaldlega í karlinn og spyrja. Ég dæmdist því til heimasetu veturinn 1968-69.
Og hvað hafði heimasætan svo fyrir stafni? Að sjálfsögðu var ég látin hjálpa til við inniverk og eitthvað úti líka en samt varð töluverður tími afgangs. Hann nýtti ég til hannyrða, prjónaði t.d. á mig peysu, þá fyrstu, meira að segja með kaðlaprjóni og ég man að hún var ljós-skærrauð. Meðan ég prjónaði hlustaði ég oft á kvöldsöguna sem Hjörtur Pálsson las, um starfsmann vopnafyrirtækis sem fékk samviskubit, minnir hún hafi heitið Dagurinn og nóttin, og líka á middagssöguna eftir norsku skáldkonuna Veru Hendriksen og var byggð á Noregskonungasögum, mjög spennandi. Ég heklaði líka heil reiðinnar býsn og hjálpaði Diddu yngstu systur að búa til föt á Barbie.
Síðast en ekki síst undirbjó ég mig af kostgæfni fyrir ferminguna og lærði ALLT sem var sett fyrir. Þannig stendur á því að heilmargar ritningargreinar eru mér enn nokkurn veginn fastar í minni, ég kann slitur úr fjölda sálma og síðast en ekki síst kann ég nokkra passíusálma nokkurn veginn frá upphafi til enda og eitt erindi úr afganginum, eins og presturinn hafði mælt fyrir um.
Þegar að spurningunum kom sá ég fljótt að hin börnin höfðu flest skautað léttar yfir þetta en ég, og kom ekki að sök því prestinum tókst ekki að hlýða yfir nema brot af öllum þessum ósköpum.
Þótt ótrúlegt megi virðast nýttist mér nám vetarins nokkuð vel síðar. Þegar ég kom í íslenskudeildina og þurfti að lesa Ólafssögurnar dúkkuðu upp margar persónur Veru Hendriksen og auðvelduðu mér skilning og utanaðbókarlærdómurinn á Passíusálmunum var góð stoð þegar að þeim kom í náminu.
Svo get ég enn prjónað allra handa kaðlaprjón!